ชื่อพื้นเมือง	ชันนา ยางตัง (ชุมพร) ยาง ยางขาว ยางแม่น้ำ ยางหยวก (ทั่วไป) ยางกุง (เลย) ยางควาย (หนองคาย) ยางเนิน (จันทบุรี) กาตีล (เขมรและปราจีนบุรี) ขะยาง (ชาวบน นครราชสีมา) เคาะ (กะเหรี่ยง เชียงใหม่) จ้อง (กะเหรี่ยง) จะเตียล (เขมร)
ชื่อวิทยาศาสตร์	Dipterocarpus  alatus  Roxb.ex G. Don
ชื่อวงศ์	DIPTEROCARPACEAE

ลักษณะทางนิเวศวิทยา

ยางนามีเขตการกระจายพันธุ์ในที่ลุ่มต่ำริมห้วย ลำธาร และตามหุบเขา ทั่วทุกภาคของประเทศ ที่ความสูงตั้งแต่ระดับทะเลปานกลางถึง 350 ม. ในต่างประเทศพบที่บังคลาเทศ พม่า ลาว กัมพูชา เวียดนามภาคใต้ และมาเลเซีย ออกดอกเดือนพฤศจิกายน-พฤษภาคม ผลแก่เดือนมีนาคม-กุมภาพันธ์

ประโยชน์

เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้างทั่วไป เช่น พื้น ฝา รอด ตง และหีบใส่ของ เป็นต้น น้ำมันใช้ทาไม้ ยาแนวเรือ ยาเครื่องจักสาน ทำไต้ และใช้เติมเครื่องยนต์แทนน้ำมันขี้โล้ ทำน้ำมันใส่แผลแก้โรคเรื้อน และกินแก้โรคหนองใน